“วันที่กลายเป็น...สะพาน”
ไม่ใช่เรื่องที่ต้องมานั่ง เสียใจใหญ่โต
หรือคิดแค้นให้เปลืองความรู้สึก
หากวันหนึ่งเราพบว่า...
ตังเราเองได้กลายเป็นเพียงสะพานไม้เก่า ๆ
ที่ให้ใครบางคนข้ามไปแล้วเขาไม่เห็นค่า
เพราะบางทีคนที่เราคบหาอยู่
ก็อาจไม่ใช่ที่เดียวกับที่เราคิดว่าเราได้อยู่
ที่ที่ซึ่งอาจไม่ใช่มิตรอย่างที่เราเข้าใจ
แน่นอนว่า สิ่งเหล่านี้จะบั่นทอนความรู้สึก
ทำให้เสียใจ...ใช่เสียใจจริง ๆ
แต่จะเสียใจอย่างนั้นตลอดไปหน่ะหรือ
ถ้าไม่ลองตัดใจ แล้วมัวแตาคร่ำครวญ
อยู่กับความเป็นจริงที่เจ็บปวด และไม่อาจรับได้
แล้วชีวิตที่เหลือจากนั้นหล่ะ
จะเฝ้าคอยตัดพ้อโชคชะตา ตัดพ้อคนที่หักหลัง
และทรยศเราตลอดไปอย่างนั้นหรือ
จะให้คนที่หลอกใช้เรา
มีอิทธิพลหลอกหลอนเราอยู่อย่างนั้นหรือ
ลองย้อนกลับไปมองข้างหลัง
ในทุกสิ่งที่เราเคยทำให้เขา
ที่ช่วยเหลือเขา เราทำอย่างจริงใจหรือเปล่า
เราทำเพราะหวังสิ่งตอบแทนหรือเปล่า
ถ้าเราทำทุกสิ่งด้วยความปารถนาดีอย่างแท้จริงแล้ว
ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจหรอก
สะพานที่ทอดยาวให้ผู้คนข้ามไปมาตลอดชีวิต
ก็ไม่เคยเอ่ยอ้างบุญคุณ
ยังภูมิใจและยินดีที่จะซ่อนตัวอยู่อย่างไร้เกียรติ
และไม่มีใครถามถึงอยู่เช่นกัน
บางครั้งความภาคภูมิใจของคน
ก็ไม่ได้อยู่ที่คำกล่าวขวัญถึงอย่างชื่นชมเสมอไป
แต่อาจจะอยู่ที่...การทำให้ใจกว้าง ๆ
ซ่อนตัวอยู่ห่าง ๆ แอบมองอยู่ไกล ๆ
พร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ ที่ริมฝีปากของเราเอง
หรือคิดแค้นให้เปลืองความรู้สึก
หากวันหนึ่งเราพบว่า...
ตังเราเองได้กลายเป็นเพียงสะพานไม้เก่า ๆ
ที่ให้ใครบางคนข้ามไปแล้วเขาไม่เห็นค่า
เพราะบางทีคนที่เราคบหาอยู่
ก็อาจไม่ใช่ที่เดียวกับที่เราคิดว่าเราได้อยู่
ที่ที่ซึ่งอาจไม่ใช่มิตรอย่างที่เราเข้าใจ
แน่นอนว่า สิ่งเหล่านี้จะบั่นทอนความรู้สึก
ทำให้เสียใจ...ใช่เสียใจจริง ๆ
แต่จะเสียใจอย่างนั้นตลอดไปหน่ะหรือ
ถ้าไม่ลองตัดใจ แล้วมัวแตาคร่ำครวญ
อยู่กับความเป็นจริงที่เจ็บปวด และไม่อาจรับได้
แล้วชีวิตที่เหลือจากนั้นหล่ะ
จะเฝ้าคอยตัดพ้อโชคชะตา ตัดพ้อคนที่หักหลัง
และทรยศเราตลอดไปอย่างนั้นหรือ
จะให้คนที่หลอกใช้เรา
มีอิทธิพลหลอกหลอนเราอยู่อย่างนั้นหรือ
ลองย้อนกลับไปมองข้างหลัง
ในทุกสิ่งที่เราเคยทำให้เขา
ที่ช่วยเหลือเขา เราทำอย่างจริงใจหรือเปล่า
เราทำเพราะหวังสิ่งตอบแทนหรือเปล่า
ถ้าเราทำทุกสิ่งด้วยความปารถนาดีอย่างแท้จริงแล้ว
ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจหรอก
สะพานที่ทอดยาวให้ผู้คนข้ามไปมาตลอดชีวิต
ก็ไม่เคยเอ่ยอ้างบุญคุณ
ยังภูมิใจและยินดีที่จะซ่อนตัวอยู่อย่างไร้เกียรติ
และไม่มีใครถามถึงอยู่เช่นกัน
บางครั้งความภาคภูมิใจของคน
ก็ไม่ได้อยู่ที่คำกล่าวขวัญถึงอย่างชื่นชมเสมอไป
แต่อาจจะอยู่ที่...การทำให้ใจกว้าง ๆ
ซ่อนตัวอยู่ห่าง ๆ แอบมองอยู่ไกล ๆ
พร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ ที่ริมฝีปากของเราเอง
